Σορβόννη

(Sorbonne). Παλιό πανεπιστήμιο του Παρισιού, τώρα έδρα των σχολών Φιλοσοφίας, Επιστημών, της Πρακτικής Σχολής Ανώτερων Σπουδών, της Εθνικής Σχολής Χαρτών και της κεντρικής διοίκησης του Πανεπιστήμιου. Πήρε το όνομα από τον Ρομπέρ ντε Σορμπόν, που ίδρυσε το 1257 μια αδελφότητα διδασκόντων και διδασκόμενων, που επιθυμούσαν να εμβαθύνουν στη μελέτη της θεολογίας και να απαλλαγούν από την εξουσία του επίσκοπου της Νοτρ-Νταμ, που εννοούσε να ελέγχει αυστηρά όλη την εκπαίδευση. To 13o και το 14o αι. έφτασε στην ανώτερη ακμή της με το υψηλό επίπεδο των θεολογικών συζητήσεων και μελετών που οδήγησαν στην ανανέωση της εκπαίδευσης. Μεταξύ των άλλων, δίδαξαν εκεί ο άγιος Μποναβεντούρα, ο Αλβέρτος ο Μέγας και ο Θωμάς ο Ακινάτης και οι φοιτητές της προέρχονταν από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Οι σχολές της ήταν τέσσερις: θεολογία, νομικά, ιατρική και οι τρεις ή τέσσερις ελευθέριες τέχνες. Από τις τελευταίες εκλεγόταν ο κοσμήτορας. Το 1598 έγινε από τον Ερρίκο Δ’ αναθεώρηση των κανονισμών που ρύθμιζαν την κατάσταση των διδασκόντων, τα διδακτικά προγράμματα και την πειθαρχία των σπουδαστών που ίσχυσε όλο το 18o αι. Η Σ., της οποίας τα κτίρια έγιναν μεγαλύτερα και λαμπρότερα από το Ρισελιέ, απόχτησε πάλι μεγάλη φήμη το 17o αι. κατά την περίοδο των διενέξεων μεταξύ κιετιστών, ιανσενιστών και γαλλικανών, κατά την οποία οι καθηγητές του πανεπιστήμιου τάχτηκαν εναντίον των ιησουιτών. Το παρισινό πανεπιστήμιο, που έκλεισε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, ξανάνοιξε την εποχή του Ναπολέοντα ο οποίος το πλούτισε με πολλά ειδικά ιδρύματα και νέες σχολές, ώστε να ξαναγίνει κατά τον περασμένο αιώνα ένα από τα σημαντικότερα κέντρα επιστημονικής και ουμανιστικής εργασίας ολόκληρης της Ευρώπης. Η φήμη του, άλλωστε, ως σημαντικού πνευματικού ιδρύματος παραμένει αναλλοίωτη.